Twoja przeglądarka (Internet Explorer 7 lub starszy) jest nieaktualna. Posiada ona luki w zabezpieczeniach i może nie wyświetlać wszystkich funkcji tej oraz innych stron internetowych. Dowiedz się, jak uaktualnić przeglądarkę.

X

Menu / szukaj

Życiorys

Antoni Chodorowski (1946-1999)

Urodził się 7 czerwca 1946 roku w Chodorach, w Białostockiem. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Ostatecznie w 1975 roku ukończył Wydział Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, ze specjalnością – wzornictwo przemysłowe, w pracowni prof. Wróblewskiego.

Jako rysownik zadebiutował na łamach „Jazz Forum” w 1970 roku. Od tego czasu publikował swoje rysunki w pismach krajowych (m.in. „Szpilki”, „Karuzela”, „Fundamenty”, „Czas”, „Politechnik”, „Polska”, „Polityka”, „Najwyższy Czas”, „Fonosfera” i „Tygodnik Solidarność”) oraz zagranicznych (m.in. „Pardon” – Niemcy i „Jeż” – d. Jugosławia). Jego rysunkowe recenzje z wernisaży wystaw oraz premier filmowych i teatralnych ukazywały się na łamach „Filmu” i „Warszawskiego Informatora Kulturalnego” („WiK”).

Już w latach osiemdziesiątych zaliczany był do czołówki współczesnych rysowników satyrycznych i karykaturzystów portretowych w Polsce. Uznanie przyniosły mu przede wszystkim karykatury polityków i znanych osobistości (teki autorskie: „10 rysunków”, 1990 i „Papa Noster”, 1991). Jego rysunki niejednokrotnie zdumiewały prostotą i oryginalnością pomysłu, a jednocześnie przekorą i ponadczasowym poczuciem humoru. Sam zresztą twierdził: „Rysunek z podpisem, czy bez – to nie ma znaczenia. Jeśli jest dobry, nawet po jakimś czasie, wyjęty z szuflady, będzie bawił”.

Oprócz karykatur i rysunków satyrycznych zajmowały go również ilustracja książkowa, grafika, plakat, fotografia i malarstwo sztalugowe, któremu pozostawał wierny od czasów studiów. Przyniosło mu ono zresztą pierwsze poważne nagrody i wyróżnienia m.in. na „Famie” w Świnoujściu i w gdańskim „Przetargu’70”. W 1975 roku zdobył Grand Prix Międzynarodowego Konkursu na Plakat Festiwalu Filmów przeciwko dyskryminacji Rasowej w Strasburgu. Od tej pory jego prace, przede wszystkim rysunki, były nagradzane wielokrotnie w konkursach w Nowej Hucie, Rzeszowie, Warszawie, Zielonej Górze i na legnickim Satyrykonie oraz poza granicami kraju, m.in. w Stambule, Tokio i Montrealu. Dwukrotnie, w 1979 i 1983 roku został uhonorowany „Brązową Szpilką”, a w 1984 otrzymał „Srebrną Szpilkę” – nagrody tygodnika satyrycznego „Szpilki”. Był również laureatem „Zielonego Złotego”, wyróżnienia przyznanego mu przez Polonię Amerykańską w 1995 roku.

Prezentował swoje prace na międzynarodowych wystawach oraz salonach humoru i satyry między innymi w Montrealu, Gabrowie, Knokke-Heist, Bordigherze, Skopje, Berlinie i Bratysławie oraz w kraju, między innymi na legnickim Satyrykonie, w Rzeszowie, Nowej Hucie, Włocławku, Łodzi.

Wraz z żoną Zofią wychowywał dziewiątkę wspaniałych dzieci.

Zmarł nagle 15 lutego 1999 roku w Warszawie. Dwa dni wcześniej Jury Międzynarodowej Wystawy Satyrykon’99 w Legnicy przyznało mu II nagrodę „Srebrny Medal” za rysunek pt. „Wesołe miasteczko”.